در تفسیر فرات از بشر بن شریح نقل شده که می گوید:
روزی از امام باقر(علیه السلام) پرسیدم که امیدبخش ترین آیه قرآن کدام آیه است؟ حضرت فرمود: اطرافیان شما در این باره چه نظری دارد؟
گفتم: آنها معتقدند آیه «قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى? أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ» (زمر/53) (ای بندگان من که بر نفس خویش اسراف کرده اید از رحمت خدا نا امید نباشید) امیدوار کننده ترین آیه قرآن است.
حضرت فرمود: «اما ما اهل بیت چنین نظری نداریم.» پرسیدم پس نظر شما در این مورد چیست؟ فرمودند: آیه «وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى?» (ضحی/5) یعنی «و پروردگارت آنقدر به تو عطا خواهد کرد که راضی شوی» امید بخش ترین آیه قرآن است، و منظور از آن شفاعت است.
سپس ادامه دادند: یکی از دلایل ترجیح این آیه این است که در آیه مورد نظر شما، شرط برخورداری از آن رحمت واسعه، توبه و تسلیم و عمل نیک اعلام شده است، اما در آیه مربوط به شفاعت، هیچ قید و شرطی جز رضایت پیامبر مهربانی و رحمت وجود ندارد.

رهروان